Rozdział "Sama dla Siebie"

Poczułam intensywne uderzenie w policzek i odruchowo syknęłam. Spróbowałam się podnieść ale moja głowa była zbyt ciężka. Otworzyłam lekko oczy i ujrzałam twarz mężczyzny.
- To znowu ty - burknęłam odwracając wzrok od Dymitra.
- Mi Ciebie też miło widzieć - zaśmiał się cicho - Ale przypominam Ci, że to nie ja pojawiłem się w Twoim pokoju - znowu zaśmiał się ale tym razem trochę głośniej.
- Co ty powiedziałeś? Gdzie ja jestem? - usiadłam nagle i od razu pożałowałam tego. Poczułam wielki ból w głowie i zrobiło mi się nie dobrze - Toaleta - jęknęłam. Pokazał mi drzwi i rzuciłam się w ich stronę przez cały pokój. Dopadłam się kibla i zwymiotowałam. Ujrzałam cały kibel w krwi. Wstałam i spłukałam parę razy wodę. Podeszłam do umywalki i spojrzałam w odbicie wielkiego lustra. Miałam zakrwawioną brodę i obwód ust. Przemyłam twarz wodą i opłukałam jamę ustną. Co się ze mną dzieje? To nie jest normalne. Usłyszałam otwierane się drzwi i do łazienki wszedł Dymitr.
- Wszystko dobrze? - spytał zmartwiony. Uśmiechnęłam się lekko i przytaknęłam głową.
- W najlepszym porządku - odparłam i wzięłam głęboki oddech - Przepraszam za to, że tak pojawiłam się u Ciebie. Nie martw się już idę - dodałam unikając jego wzroku i minęłam go w drzwiach - Którędy do wyjścia?
- Odprowadzę Cię - powiedział cicho i wyszedł z łazienki jak i z pokoju. Udał się wąskim korytarzem w stronę schodów i wskazał na wyjściowe drzwi. Zeszłam po schodach i wyszłam z domu nie odwracając się. Nie miałam pojęcia gdzie jestem ani jak dojść do domu ale to w tym momencie nie było ważne. Nie miałam ochoty z nikim się widzieć. Ponownie potrzebowałam czasu dla siebie. Lukas miał racje ja uciekam od problemów. W mojej głowie właśnie panowała wojna o to co mam teraz zrobić. Zawróciłam i pobiegłam w stronę domu Dymitra. Nie. Przecież ja go nie znam. Stanęłam przed jego drzwiami. Nie mogę. Oparłam głowę na drzwiach.
- Idiotka - szepnęłam i zapukałam. Przede mną otworzyły się drzwi i uniosłam głowę by na niego spojrzeć. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczyć, po prostu uchylił bardziej drzwi i zrobił mi miejsce bym weszła do środka. Zamknął drzwi i wszedł do schodach do góry. Ruszyłam za nim do jego sypialni i usiadłam na łóżku.
Usiadł obok mnie i milczał. Wstrzymałam oddech a po chwili po moich policzkach popłynęły łzy. Opadłam głową na jego kolana i cicho łkałam. Poczułam jego dłoń na moim ramieniu. Lekko mnie pocierał, tym samym pokazując, że jest ze mną. Zamknęłam oczy i zaczęłam drgać powstrzymując płacz. Z jego ust wypłynęło ciche shhhh. Ponownie zaniosłam się płaczem i wtuliłam się w jego nogi. Nie wiem kiedy zasnęłam.
           Obudziłam się rano okryta kołdrą. Otworzyłam oczy i rozejrzałam się. Obok na fotelu spał Dymitr. Jego głowa lekko opadał na prawą stronę a jego jedna noga opierała się na oparciu fotela. Wyglądał śmiesznie i na pewno nie było mu wygodnie. Cicho powędrowałam do łazienki i opłukałam twarz wodą. Kiedy wróciłam do pokoju on już nie spał. Siedział na fotelu i bacznie mnie obserwował. Wyglądał bardzo dorośle jak na 19 lat.
- Dzień dobry - uśmiechnął się do mnie - Głodna? - Na samą myśl o jedzeniu zrobiło mi się nie dobrze.
- Nie dziękuje ale gdybyś mógł to czy odprowadzisz mnie przynajmniej do szkoły a potem już sama dojdę -spojrzałam na niego.
- Pewnie - mruknął po czym wstał i wyszedł z pokoju. Pokierowałam się za nim, nic nie mówiąc. Po drodze minęliśmy parę jego kumplów, którzy tylko niesmacznie przyglądali mi się. Droga dłużyła niemiłosiernie. Mijaliśmy parę sklepów, domków i parków. Ciągle cisza, niezręczna cisza. Dotrzymywałam mu kroku ciągle patrząc pod nogi. Kiedy dotarliśmy pod szkołę spojrzałam na niego i przytuliłam go lekko.
- Dziękuje - szepnęłam cichutko - odeszłam od niego w pośpiechu. Prawie biegłam do domu potykając się o własne nogi. Wbiegłam do domu i od razu pokierowałam się do swojego pokoju. Zamknęłam za sobą drzwi i osunęłam się po nich. Słaba. Znowu słaba. Poszłam do łazienki i rozebrałam się do naga. Spojrzałam w lustro i zobaczyłam wychudzoną kobietę. Jakby ktoś narzucił skórę na kości. Opłukałam swoje ciało letnią wodą i usiadłam w brodziku. Przed oczami mignęło mi kilka wspomnień. Jak wprowadziłam się tutaj i pierwszą osobę, którą poznałam to był Lukas. Kiedy dowiedziałam się o swojej mocy to był przy mnie Lukas. Jak uczyłam się opanowywać swoją moc to powiał się i mi pomagał. Kiedy nie wiedziałam co ze sobą zrobić po śmierci Dawida, wtedy Lukas też był przy mnie i pomógł mi kiedy spadałam w dół.
- Kurwa zawsze! - wykrzyczałam uderzając o tafle wody w brodziku. Wyszłam spod prysznica i owinęłam się ręcznikiem. Przetarłam dłonią zaparowane lustro i spojrzałam na siebie - I co? Zadowolona jesteś? - powiedziałam sama do siebie. Wyszłam z łazienki i ogarnęłam się. Ubrałam na siebie wygodne ubrania i wyszłam z domu wciąż nie natykając się na tatę.
                  Zapukałam w wielkie blaszane drzwi. Otworzył je Horacy i uśmiechnął się pomimo niedawnej sytuacji.
- Witaj księżniczko - wpuścił mnie do środka - Czekaliśmy na Ciebie - dodał na co ja ujrzałam wszystkich moich przyjaciół. Każdy z osobna był taki jak kiedyś ale wyglądali inaczej. To byli obcy mi ludzie, którzy po wzroku widać, że czuli do mnie nienawiść. W tym momencie żałowałam, że znalazłam się tutaj. Najbardziej ciekawiło mnie dlaczego tutaj przyszłam i skąd oni wiedzieli, że przyjdę.
- Dreena powinniśmy sobie pomóc nawzajem - mruknęła Jessica - Potrzebujemy siebie czy tego chcesz czy nie - powiedziała a na jej policzkach zaczęły spływać łzy.

Rozdział trochę wcześniej. Ale mam nadzieje, że nikomu to nie przeszkadza. 

Postaram się wstawiać rozdziały tak w niedzielę albo w poniedziałek.

A jak już zauważyliście mam konto ponownie ale wciąż mam małe problemy.

Mam nadzieje, że rozdział się podoba i czekam na miłe i surowe komentarze ; )

Wasza Dreena ☺